به گزارش شبکه خبری یزد به نقل از تسنیم، هفده پیشرفت علمی و فنی به نمایندگی از 55 هنرمند از جمله سه زن، توسط آکادمی علوم و هنرهای سینمایی با جوایز علمی و فنی مورد تقدیر قرار می گیرند. افتخارات و کارهای آنها، که شامل پیشرفت در شبیه سازی مو و فن آوری صدا است، در طی یک نمایش مجازی که توسط فیلمساز نیا داکوستا (Little Woods) در 13 فوریه با شروع ساعت 13 به وقت شرق آمریکا در وب سایت اسکار برگزار خواهد شد.

علم و فناوری برای فیلم سازی حوزه ای است که هنوز هم عمدتاً تحت سلطه مردان است. در واقع، از سال 1961  تا کنون فقط 20 زن جوایز علمی و فنی در حوزه فیلم در اسکار دریافت کرده اند. امسال سه زن به این فهرست می پیوندند: «هایلی ایبن»، مهندس تحقیقات شبیه سازی در «استودیو انیمیشن پیکسار»، که به عنوان بخشی از تیم فناوری شبیه سازی مو Taz مورد تقدیر قرار می گیرد.

همچنین «کِلی وارد همل»، مهندس ارشد نرم افزار در «استودیو انیمیشن والت دیزنی» و «مریان سایمنز»، مهندس نرم افزار، مو و لباس در استودیو، که هر دو جایزه را در میان تیم سیستم شبیه سازی موی استودیوی والت دیزنی دریافت خواهند کرد. این بخش به میزبانی «کاتلین کندی» برگزار خواهد شد و دستاوردهای زنان در این  بخش فنی فیلمسازی مورد تقدیر قرار خواهد گرفت.

این اولین تقدیر در بخش «SciTech» طی دو سال گذشته است، زیرا آخرین مراسم در 9 فوریه 2019 برگزار شد. هنگامی که آکادمی برنامه فصل جوایز خود را برای سال 2020 اصلاح کرد، این بخش، که معمولاً در فوریه برگزار می شد، برای 20 ژوئن 2020 برنامه ریزی شده بود که متعاقباً به دلیل همه گیری کرونا لغو شد.

تقدیرنامه های علمی و فنی به پیشرفت هایی اعطا می شود که رکورد اثبات شده ای از اهمیت قابل توجه در روند ساخت فیلم های انیمیشن را نشان می دهد و به طور کلی در طی یک دوره چند ساله مورد استفاده قرار گرفته است، بنابراین جای تعجب نیست که فناوری ها و فرایندهایی که در سال گذشته با وجود بحران کرونا ارائه شده اند در میان افتخارات امسال نیستند.

به گزارش شبکه خبری یزد به نقل از تسنیم، ورود امام خمینی به میهن در 12 بهمن 1357، حاصل یک برنامه‌ریزی دقیق بود که از سوی همراهان ایشان در فرانسه (که در راس آنان شهید مهدی عراقی قرار داشت) و کمیته استقبال از امام خمینی در ایران صورت گرفت. یکی از مهم‌ترین مسائلی که این کمیته در گیر آن بود، نحوه انتقال امام از فرانسه به ایران و سپس از فرودگاه به بهشت‌زهرا بود.

نحوه تهیه هواپیما برای این سفر مهم، بسیار حیاتی بود. مشکلات و مسائل مختلفی در این راستا وجود داشت که همه و همه حساسیت موضوع را افزایش می‌داد. علاوه بر این، همین مسئله در تهران نیز وجود داشت، اینکه امام خمینی چگونه به بهشت‌زهرا منتقل شوند و برای مردم سخنرانی کنند موضوع مهمی بود که مدت‌ها در کمیته استقبال مورد بحث و بررسی قرار گرفت. این در حالی بود که همه شرایط خیلی سریع باید مهیا می‌شد و فرصت چندانی وجود نداشت.

*چگونگی تهیه هواپیما برای انتقال امام به کشور

در ابتدا قرار بود امام با یکی از هواپیماهای داخلی به ایران بازگردد و حتی هواپیمایی هما پروازی با نام پرواز انقلاب آماده کرده بود که به فرانسه برود و امام را به وطن برگرداند ولی با مخالفت دولت بختیار و بسته شدن فرودگاه عملاً این کار اتفاق نیفتاد. از این رو همراهان‌ امام‌خمینی‌ در فرانسه، برای‌ اجاره‌ هواپیما با شرکت‌های‌ هواپیمایی‌ وارد مذاکره‌ شدند. اما هیچ شرکتی «حاضر نمی‌شد که‌ قبول‌ ریسک‌ نموده‌ و حامل‌ امام‌ و همراهان‌ به‌ سوی‌ ایران‌ شود.» سرانجام‌ شرکت‌ ایرفرانس‌ با شرایطی‌ این‌ مسئولیت را قبول‌ کرد. شرکت‌ ایرفرانس‌ دومشکل‌ داشت:‌ عدم‌ تأمین‌ از سوی‌ دولت‌ ایران‌ و عدم‌ آمادگی‌ فرودگاه‌ تهران‌ به‌ دلیل ‌تعطیلی‌ چند روز گذشته‌ و ادامه‌ اعتصاب‌.

آیت‌الله موسوی تبریزی در خصوص این ماجرا می‌گوید: « تصمیم امام این بود که در هر شرایطی به ایران بیاید، اطرافیان امام در پاریس با ایرفرانس وارد مذاکره شدند و در نهایت شرکت ایرفرانس با تأیید از مقامات دولت فرانسه پذیرفت که حضرت امام و اطرافیانش را به ایران منتقل کند… این پرواز که به خاطر هماهنگی­‌های انجام‌شده با دولت ایران و همچنین مقررات بین‌المللی مربوط به پرواز هواپیماهای مسافربری که ‌ایران هم بدان پایبند بود خطری را متوجه هواپیما و کادر پروازش نمی‌کرد.»

در چنین شرایطی مسئولین‌ کمیته‌‌ استقبال‌ با مسئولین‌ سازمان‌ هواپیمایی‌ کشوری‌ وارد مذاکره‌ شدند تا فرودگاه‌ را از هر جهت‌ برای‌ فرود هواپیمای‌ امام‌خمینی‌ مهیا سازند. از طرف‌ دیگر مسئولین‌ کمیته‌ با دولت‌ نیز مذاکراتی‌ به‌ عمل‌آوردند و دولت‌ رسماً موافقت‌ خود را به‌ شرکت‌ ایرفرانس‌ اعلام‌ کرد.

*تصمیم تاریخی برای انتقال امام از فرودگاه به بهشت‌زهرا

گام بعدی، تهیه‌ی هلیکوپتر برای انتقال امام از فرودگاه به بهشت زهرا بود. البته استفاده از هلیکوپتر با مخالفت امام همراه شد. حجت‌الاسلام فردوسی‌پور جریان را این‌گونه تعریف می‌کند:

«آیت‌الله شهید مظلوم بهشتی زنگ زدند که برای تشریف‌‌فرمایی حضرت امام مقدماتی تهیه دیده‌ایم:

1- استقبال بسیار عظیم و گسترده خواهد بود. فرودگاه مهرآباد را قالی‌فرش می‌کنیم.

2- شهر را چراغانی و تزئین خواهیم کرد.

3- حضرت امام خمینی را با هلیکوپتر به بهشت زهرا می‌بریم زیرا ازدحام آن‌قدر زیاد است که با ماشین خطرناک است.

و از این قبیل مطالب را یادداشت کردم و به عرض امام رساندم. فرمودند: «برو متصل شو به ایران و به این آقایان بگو مگر کوروش را می‌خواهند وارد ایران بکنند؟! یک طلبه از ایران خارج شده و همان طلبه به ایران برمی‌گردد. من با هلیکوپتر به بهشت زهرا نخواهم رفت…»

طبق اوامر آن حضرت با ایران تماس گرفتم و گفتم امام بزرگوار این‌طور می‌فرمایند. شهید مظلوم دکتر بهشتی اصرار داشت که امکان ندارد، ازدحام به قدری زیاد است که حضرت امام زیردست پای مردم له می‌شوند و… دوباره محضر امام رسیدم و گزارش دادم، فرمودند: «من باید مانند سایر مردم حرکت کنم ولو زیر دست و پا بروم و له بشوم…»

با وجود این مخالفت، اعضای کمیته به واسطه‌ی احتمال خطر جان امام هلیکوپتری را آماده کردند تا در صورت نیاز از آن استفاده شود. در مورد تهیه‌ هلیکوپتر هاشم صباغیان می‌گوید: «همه‌ گروه‌ها چه داخل حاکمیت و چه اپوزیسیون با ما همکاری کردند. مثلاً ما می‌دانستیم که امام خمینی نمی‌توانند از بهشت زهرا تا مدرسه علوی را با ماشین بروند، به همین دلیل باید هلیکوپتری تهیه می‌کردیم که آن هم دست نیروهای نظامی بود؛ به هر حال با ارتباطاتی که داشتیم از همافران کسی پیدا شد که این کار را انجام ‌دهد. من خودم با این خلبان مصاحبه کردم و او روز قبل از مراسم هم هلیکوپتر را به مدرسه آورد و نشستن و برخاستن را امتحان کرد.»

با آماده شدن شرایط، امام خمینی و همراهانشان به سمت ایران به راه افتادند. در فرودگاه فرانسه، بعد از یک بدرقه بی‌نظیر امام سوار بر هواپیما شده و راهی ایران شدند؛ جایی که میلیون‌ها نفر منتظر بازگشت رهبرشان بودند.

نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران با فروش یک میلیون و ۲۵۴هزار و ۵۹۹ نسخه کتاب به ارزش ۶۴۰ میلیارد و ۲۵۸میلیون و ۷۷هزار و ۵۶۸ ریال به کار خود پایان داد.

به گزارش شبکه خبری یزد به نقل از تسنیم، دوست داشتن و اظهار محبت نسبت به هر انسانی درنتیجه شناخت به دست می‌آید. شناختی هم که زمینه‌ساز محبت می‌شود و می‌تواند اعتقاد و باوری همیشگی و پایدار در انسان ایجاد کند. محبت خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام هم مهری است که درنتیجه شناخت به دست می‌آید و در نهایت به اعتقاد و ایمانی محکم و خدشه‌ناپذیر منجر می‌شود. اما والدین در ایجاد محبت اهل بیت علیهم السلام در قلب فرزندان خود چه نقشی دارند؟ با چه شیوه‌هایی می‌شود محبت آن بزرگان را در وجود فرزندان نهادینه کرد؟ نقطه آغاز تربیت بر اساس محبت ایشان چه سنی است؟

خبرگزاری تسنیم  پاسخ این سؤالات و نکات مهم دیگری را در گفتگو با دکتر مریم باقرزاده، استاد حوزه و دانشگاه و کارشناس مسائل دینی، بررسی کرده است. آن طور که این محقق اسلامی شرح می‌دهد، داستان‌هایی از شیوه زندگی کردن امامان معصوم علیهم السلام هم راه بسیار خوبی برای ایجاد محبت آن بزرگان در قلب کودک و نوجوان است. به این ترتیب پدر و مادر می‌توانند خوبی‌ها و فضیلت‌های امامان معصوم علیهم السلام را برای فرزند خود بازگو کنند تا از این طریق از زندگی آنان الگو بگیرند. این روش، شیوه مؤثری است تا کانال تبلیغ سبک زندگی اهل بیت علیهم السلام به روی فرزندان باز شود و آن‌ها آموزه‌های دینی را یاد بگیرند و بتوانند در برابر انواع تهاجمات فرهنگی و تبلیغ فرهنگ‌های غلط مقاومت کنند. البته در این مورد باید به نکته‌ای توجه داشته باشیم و آن، این است که وقتی انسان، چه بزرگسال و چه کودک نسبت به شخصیتی شناخت پیدا می‌کند و او را خوبی و نیکی می‌شناسد، مهر او چنان در قلبش جای می‌گیرد که هیچ چیزی نمی‌تواند آن علاقه را از بین ببرد. حال اگر این شخصیت، انسان‌های ویژه‌ای مانند ائمه اطهار علیهم السلام باشند، الگو گرفتن در سبک زندگی هم مورد توجه قرار می‌گیرد و انسان می‌تواند آن بزرگان را نمونه رفتارهای انسانی قرار داده و از ایشان تبعیت کند. خوب است که والدین و بزرگترهای خانواده به منابع و کتاب‌های مرتبط با سبک زندگی و سیره مراجعه کرده و با مطالعه این آثار، فرزند خود را با شخصیت و منش امامان علیهم السلام آشنا کنند. این آشنایی راه محبت را به روی قلب کودک و نوجوان باز می‌کند. به عبارت دیگر، مطالعه کتاب‌های تاریخی درباره پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و اهل بیت علیهم السلام و بازگو کردن این وقایع موجب می‌شود که فرزندان درک بهتر و عمیق‌تری نسبت به آن حضرت داشته باشند و از شخصیت مقدس و والای ایشان الگو بگیرند. به این ترتیب قلب آنها متحول می‌شود و معارف و حقایق والایی برای زندگی خود به دست می‌آورند. به عنوان مثال تعریف کردن داستان پیرمرد و امام حسن و امام حسین علیهماالسلام و نحوه وضو یاد دادن و یا رفتار پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله با کودکان و سلام دادن به آنها، یا بغل کردن و بوسیدن کودکان خردسال مسلمانان. نکته جالب توجه اینکه حتی معرفی کودکان ائمه اطهار علیهم السلام و جاذبه‌های رفتاری آنان برای کودکان ما تأثیرگذار است و جاذبه زیادی برای آنها دارد. بنابراین اگر مهر و محبت در دل کودک و نوجوان به شکل یک بذر کاشته شده باشد، با ذکر نمونه‌های خوب اخلاقی و سیره امامان علیهم السلام باید آن را آبیاری کرد تا هم خشک نشود و هم به خوبی رشد کند و ثمرات بیشتری بدهد.

قبل از تولد فرزند، به فکر باش

در برخی از روایت‌ها عنوان شده که عشق و علاقه به ائمه اطهار علیهم السلام قبل از تولد و حتی در دوران جنینی انسان ایجاد می‌شود. این امر چگونه تحقق می‌یابد؟

یکی از اساسی‌ترین و سرنوشت‌سازترین مرحله‌های تکوین شخصیت هر انسان، مرحله انعقاد نطفه اوست. به عبارت دیگر شکل گرفتن نطفه هر انسانی و حلال‌زاده بودن او از جمله مهم‌ترین عوامل برای درک ولایت و محبت امامان معصوم علیهم السلام است.

تا زمانی که اساس شخصیت فرد به طور مشروع بنا نشده باشد، نمی‌توان انتظار داشت که ولی خدا را دوست داشته باشد و توانایی درک حقیقت وجود امام را داشته باشد.

بنابراین پدر و مادر زمانی می‌توانند امیدوار باشند که فرزندشان محبت و مودت اهل بیت علیهم السلام را در قلب خود خواهد داشت که به پاکی و حلال‌زادگی او دقت کرده باشند. در غیر این صورت، مانع و چالش بزرگی برای پذیرش و درک وجود مقدس اهل بیت علیهم السلام خواهد داشت.

آیا در این مورد حدیثی عنوان شده است؟

بله. شیخ صدوق همین مفهوم را در کتاب امالی به نقل از پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله نوشته که آن حضرت فرموده‌اند که: «با ما دشمنی نمی‌کند مگر کسی که ولادتش ناپاک باشد.»

امام محمدباقر علیه السلام هم درباره ارتباط حلال‌زادگی و محبت داشتن نسبت به ائمه اطهار علیهم السلام فرموده‌اند: «هر کسی که صبح کند و خنکای محبت ما را در دلش احساس کند، پس خداوند را بر نخستین نعمت سپاس گوید.» پرسیدند: «نخستین نعمت کدام است؟» امام محمدباقر علیه السلام فرمودند: «حلال‌زادگی.»

فرزندت به خودت می‌رود

این، یک قانون طبیعی است که فرزند هر کسی کم و بیش به خودش شبیه می‌شود. پس اگر پدر و مادری دوست دارند فرزندشان محب و دوستدار اهل بیت علیهم السلام باشد، باید اول خودشان این محبت را در وجود خودشان ایجاد کنند تا بعدها بتوانند آثار آن را در رفتار و گفتار فرزندشان تماشا کنند و لذت ببرند.

آشنایی با کسی که عشق اهل بیت را از مادرش به ارث برد

نمونه این دوست داشتن را می‌توان در رفتارهای محمد بن ابی بکر جستجو کرد. او فرزند اسماء بنت عمیس بود که دوستی ولایت و امامت را از مادر ولایی و دانای خود به ارث برده و آموخته بود. اسماء یکی از دوستداران حقیقی حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها بود و تنها زنی بود که طبق وصیت حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها اجازه شرکت در مراسم غسل و تدفین آن حضرت را داشت.

محمد بن ابی بکر هم دوستی اهل بیت علیهم السلام را از مادرش به ارث برد تا آنجا که در جنگ جمل و صفین در رکاب حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام جنگید و وقتی به دستور آن حضرت در سن 28 سالگی به فرمانروایی مصر رسید، به دستور معاویه و با لب‌های تشنه به شهادت رسید.

امام صادق علیه السلام درباره او فرموده‌اند: «محمد بن ابی بکر نجابت را از مادرش به ارث برده بود.»

بنابراین کسی که دوستدار حقیقی نسبت به امامان معصوم علیهم السلام باشند، امکان بیشتری برای ایجاد این محبت در قلب کودک و نوجوان خود دارد. البته باید توجه داشت که این نوع خصوصیات بلافاصله پس از انعقاد نطفه بر فرند اثر می‌گذارد و از آن به بعد داشتن چنین محبتی به عوامل محیطی مربوط می‌شود.

به همین دلیل است که روانشناسان باور دارند که پایه‌های شخصیت انسان سال‌ها قبل از تولد او بنا گذاشته می‌شود و به همین دلیل برای داشتن فرزندی دوستدار اهل بیت علیهم السلام باید قبل از تولد او اقدام کرد.

معرفی در قالب داستان

منظور از عوامل محیطی چیست؟

مانند بردن فرزندان در مسجدها و هیئت‌ها و یا تعریف کردن داستان‌هایی از ائمه اطهار علیهم السلام.

البته در این مورد تعریف کردن داستان‌هایی از شیوه زندگی کردن امامان معصوم علیهم السلام هم راه بسیار خوبی برای ایجاد محبت آن بزرگان در قلب کودک و نوجوان است. به این ترتیب پدر و مادر می‌توانند خوبی‌ها و فضیلت‌های امامان معصوم علیهم السلام را برای فرزند خود بازگو کنند تا از این طریق از زندگی آنان الگو بگیرند.

این روش، شیوه مؤثری است تا کانال تبلیغ سبک زندگی اهل بیت علیهم السلام به روی فرزندان باز شود و آن‌ها آموزه‌های دینی را یاد بگیرند و بتوانند در برابر انواع تهاجمات فرهنگی و تبلیغ فرهنگ‌های غلط مقاومت کنند.

بنابراین وقتی پدر و مادری می‌خواهند فرزند خود را با شیوه‌های زندگی به سبک ائمه اطهار علیهم السلام آشنا کرده و او را به نحوی با آن بزرگان انس و الفت بدهند که محبت به عنوان کانالی برای زندگی صحیح او قرار بگیرد، لازم است که خوبی‌ها و محاسن آنان را برای کودک یا نوجوان تعریف کنند.

البته در این مورد باید به نکته‌ای توجه داشته باشیم و آن، این است که وقتی انسان، چه بزرگسال و چه کودک نسبت به شخصیتی شناخت پیدا می‌کند و او را خوبی و نیکی می‌شناسد، مهر او چنان در قلبش جای می‌گیرد که هیچ چیزی نمی‌تواند آن علاقه را از بین ببرد. حال اگر این شخصیت، انسان‌های ویژه‌ای مانند ائمه اطهار علیهم السلام باشند، الگو گرفتن در سبک زندگی هم مورد توجه قرار می‌گیرد و انسان می‌تواند آن بزرگان را نمونه رفتارهای انسانی قرار داده و از ایشان تبعیت کند.

والدین اهل مطالعه منابع دینی باشند

خوب است که والدین و بزرگترهای خانواده به منابع و کتاب‌های مرتبط با سبک زندگی و سیره مراجعه کرده و با مطالعه این آثار، فرزند خود را با شخصیت و منش امامان علیهم السلام آشنا کنند. این آشنایی راه محبت را به روی قلب کودک و نوجوان باز می‌کند.

به عبارت دیگر، مطالعه کتاب‌های تاریخی درباره پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و اهل بیت علیهم السلام و بازگو کردن این وقایع موجب می‌شود که فرزندان درک بهتر و عمیق‌تری نسبت به آن حضرت داشته باشند و از شخصیت مقدس و والای ایشان الگو بگیرند. به این ترتیب قلب آنها متحول می‌شود و معارف و حقایق والایی برای زندگی خود به دست می‌آورند.

به عنوان مثال تعریف کردن داستان پیرمرد و امام حسن و امام حسین علیهما السلام و نحوه وضو یاد دادن و یا رفتار پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله با کودکان و سلام دادن به آنها، یا بغل کردن و بوسیدن کودکان خردسال مسلمانان.

نکته جالب توجه اینکه حتی معرفی کودکان ائمه اطهار علیهم السلام و جاذبه‌های رفتاری آنان برای کودکان ما تأثیرگذار است و جاذبه زیادی برای آنها دارد. بنابراین اگر مهر و محبت در دل کودک و نوجوان به شکل یک بذر کاشته شده باشد، با ذکر نمونه‌های خوب اخلاقی و سیره امامان علیهم السلام باید آن را آبیاری کرد تا هم خشک نشود و هم به خوبی رشد کند و ثمرات بیشتری بدهد.

به این صورت محبت در قلب آنها عمق بیشتری پیدا می‌کند و جاودانه می‌شود. البته خواندن شعرهای زیبا و روان درباره آن بزرگان هم می‌تواند برای کودک و نوجوان جذاب و ایجادکننده محبت باشد.

جشن و عزا در خانواده

یکی از نشانه‌های اهل ایمان، شاد بودن در شادی اهل بیت علیهم السلام و عزاداری در عزا و اندوه آن بزرگان است. چگونه این آموزه مهم را می‌توان به کودک و نوجوان آموخت؟

پدر و مادری که دوستدار اهل بیت علیهم السلام هستند، در غم آن بزرگان غمگین و در شادی ایشان شاد می‌شوند. به همین دلیل است که محیط خانه را در روزهای شهادت اهل بیت علیهم السلام با نوای حزن‌آلود یا پارچه مشکی تزیین می‌کنند و در روزهای تولد آن بزرگان، با چراغانی کردن و تهیه شیرینی یا شکلات جشن می‌گیرند.

به این ترتیب کودک و نوجوانی که در این خانواده زندگی کرده و رشد می‌کند، محبت ائمه اطهار علیهم السلام و احترام به ایشان را از والدین خود یاد می‌گیرد و در زندگی‌اش به کار می‌بندد.

در این مورد بزرگترها می‌توانند در روزهای تولد ائمه اطهار علیهم السلام، به کودک و نوجوان خانواده هدیه‌ای بدهند تا شیرینی و عید بودن آن روز را به کام او بچشانند. به این صورت کودک و نوجوان بهتر متوجه عید بودن آن روز می‌شود. از طرف دیگر اگر بزرگترها فرزندان را همراه خود به مراسم جشن یا عزای اهل بیت علیهم السلام می‌برند، باید مراقب باشند تا او اذیت نشود و زمینه دلزدگی از حضور در این مراسم ایجاد نشود. بنابراین جشن و عزا در محیط خانواده باید با نهایت دقت انجام شود تا زمینه محبت اهل بیت السلام در کودک و نوجوان ایجاد شود.

عنوان کردن فضایل و خوبی‌ها

در کتاب بحارالانوار نوشته شده که خداوند تعالی به حضرت موسی علیه السلام فرمود: «من را دوست داشته باش و مردم را هم دوستدار من کن.» حضرت موسی علیه السلام عرض کرد: «خدایا! من تو را دوست دارم. اما برای اینکه مردم هم دوستت داشته باشند چه کاری باید انجام بدهم؟» خداوند متعال فرمود: «آنها را به یاد نعمت‌های من بینداز.»

هر کدام از ما وقتی نسبت به شخصی محبت پیدا می‌کنیم و او را دوست داریم که خوبی و لطفی از او درک کرده باشیم. این نکته را هم می‌توان به عنوان ابزاری برای ایجاد محبت امامان معصوم علیهم السلام به کار گرفت.

به این صورت که پدر و مادر، خوبی‌ها و نیکی‌های آن بزرگان را برای فرزند خود بازگو کنند. گفتن جمله‌هایی مانند اینکه ایشان ولی‌نعمت ما هستند، راه خوب بودن و رسیدن به خوبی‌ها را به ما نشان می‌دهند و واسطه فیض و برکت خدا هستند، می‌تواند در ایجاد مهر و محبت ایشان در قلب کودک و نوجوان مؤثر باشد.

به عبارت دیگر، ائمه اطهار علیهم السلام حق بسیاری بر عهده ما دارند و تمام نعمت‌ها و موهبت‌های معنوی و دینی ما از این خانواده است. به همین دلیل پدر و مادر و بزرگترهای خانواده وظیفه دارند از طریق بازگو کردن این خوبی‌ها، محبت آنها را در قلب نسل خود ایجاد کنند.

همان طور که در این باره در زیارت جامعه کبیره آمده است: «به دلیل موالات و دوستی با شما، خداوند نشانه‌های دینمان را به ما آموخت و آنچه از دنیای ما تباه شده بود اصلاح کرد. به واسطه موالات شما سخن تمام شد و نعمت، عظمت یافت و تفرقه‌ها به همدلی تبدیل شد. با موالات شما طاعت واجب الهی قبول می‌شود.»

امام رضا علیه السلام هم این نکته را با ظرافت و دقت زیبایی بیان فرموده‌اند که: «اگر مردم خوبی‌های سخن‌ها و تعالیم ما را بدانند و درک کنند، از ما پیروی می‌کنند.»

احترام را فراموش نکن

محبت همراه با ادب و احترام است که نشان از ایمان و عشق حقیقی دارد. چطور باید ادب و احترام را نیز در کنار محبت اهل بیت علیهم السلام آموزش داد؟

همان طور که محبت داشتن نسبت به هر انسانی همراه با چاشنی ادب و احترام زیباتر و حقیقی‌تر جلوه می‌کند، محبت داشتن به خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام نیز همین گونه است.

در حقیقت دوست داشتن ائمه اطهار علیهم السلام و آموزش این محبت به فرزندان، نکته بسیار مهمی است. اما آنچه که در این میان نباید به هیچ وجه از یاد برود، حفظ حرمت آن بزرگان است.

پدر و مادر وظیفه دارند که حتی در نام بردن اهل بیت علیهم السلام هم حرمتشان را حفظ کنند. به عنوان مثال می‌توان به جای اینکه بگوییم «امام حسن علیه السلام گفت» گفته شود «امام حسن علیه السلام فرمودند». به این صورت کودک و نوجوان یاد می‌گیرد که باید آن بزرگان را حتی در کلام و سخن گفتن هم تکریم کرده و احترام بگذارد.

ذکر صلوات بعد از برده شدن نام امامان معصوم علیهم السلام هم نکته بسیار مهمی برای آموزش احترام به فرزندان است. درواقع اگر بزرگترها بعد از برده شدن نام پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام صلوات بفرستند، این پیام را به فرزند خود می‌رسانند که در عین داشتن محبت آن بزرگان در دل، باید به ایشان احترام گذاشت.

این نکته در روایت‌های بسیاری نقل شده که خود امامان معصوم علیهم السلام هم بر این مورد تأکید فرموده‌اند و خودشان در زمان برده شدن نام پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و اهل بیت علیهم السلام بر آنها درود و صلوات می‌فرستادند.

در کتاب وسائل الشیعه نوشته شده که روزی دعبل، شاعر اهل بیت علیهم السلام، شعری در مدح امامان معصوم علیهم السلام خوانده بود و آن را در محضر امام رضا علیه السلام می‌خواند. وقتی شعرش به بیان زمان ظهور و قیام قائم آل محمد علیه السلام رسید، امام رضا علیه السلام از جای خود بلند شده و دست مبارک خود را به نشانه احترام بر روی سر گذاشتند. سپس برای فرج آن حضرت دعا فرمودند.

به گزارش شبکه خبری یزد به نقل از تسنیم، اهمیت صبر و بردباری در خانواده به اندازه‌ای است که می‌توان آن را یکی از اساس‌های مهم زندگی خانوادگی به حساب آورد که اگر نباشد، خانواده در معرض نابودی قرار می‌گیرد. این موضوع در از ابتدای ازدواج نقش خود را نشان می‌دهد و وقتی فرزندان متولد می‌شوند و رشد می‌کنند، اهمیت و ضرورت بیشتری پیدا می‌کند؛ چراکه صبر والدین در برابر مسائل گوناگون می‌توان بر فرزندان آنها آثار تربیتی بسیاری داشته باشد.

خبرگزاری تسنیم با مرور بخش‌هایی از سخنان ارزشمند آیت‌الله عزیزالله خوشوقت رحمه‌الله علیه، به جایگاه صبر در خانواده در کلام این استاد بزرگ اخلاق پرداخته است.

صبر در زندگی مشترک

اگر بخواهیم گناه را ترک کنیم که به بهشت برویم، بدون صبر نمی‌شود. خدا فرموده: «ازدواج کنید.» اگر ازدواج نکنید، صبر می‌خواهد و کسی نمی‌تواند بدون ازدواج گناه نکند. وقتی هم ازدواج کردی، باز هم صبر می‌خواهد؛ خانم‌ها که مثل شوهران خود نیستند؛ سلیقه‌شان، اهدافشان و خواسته‌هایشان یک جور نیست؛ اغلب بین زن و مرد در این موضوعات اختلاف هست.

زندگی مشترک هم یک روز و دو روز نیست. وقتی اختلاف پیش می‌آید، چه کار باید کرد؟ باید صبر کرد. ولی اگر نمی‌خواهی صبر کنی باید قیچی را برداری، آن وقت هر روز باید زندگی را قیچی کنی. بنابراین صبر می‌خواهد؛ زندگی عائلی و خانوادگی زیربنایش صبر است و الا هر روز باید چماق کشی کنید.

کسانی که ازدواج کرده‌اند، باید حواسشان جمع باشد؛ باید صبر کنند. تا زن حرفی زد که نباید می‌زد، نمی‌شود درِ گوشش زد. اگر بزنی که دیگر زن تو نیست، فردا به خانه پدرش می‌رود؛ پس باید صبر کنی. خدا از مرد، صبر را خواسته است؛ چون توان صبر مرد بیشتر است و به عاقبت کار فکر می‌کند. اگر هر روز بخواهد دعوا کند که نمی‌شود. مجبور است سکوت کند. اگر صبر نباشد، زندگی پا نمی‌گیرد. فردا است که باید بروند دادگاه خانواده و از هم جدا می‌شوند. دومی هم همین طور، سومی هم همین‌طور.

بنابراین از اول باید صبر را بیاموزیم و اگر صبرمان کم است، زیادش کنیم؛ بعد به سراغ ازدواج برویم؛ و الا از روز اول دعوایمان می‌شود؛ سر غذا، سر رفت و آمد، سر خواب، سر دیر کردی، شور کردی، شیرین کردی، دعوا راه می‌افتد. همه این‌ها را باید صبر کنیم و کم‌کم ان‌شاءالله درست می‌شود. خدا در قرآن فرموده است: بهشت برای کسانی که «بِمَا صَبَرتُم»؛ اگر صبر نکنی بچه‌ها از بین می‌روند و زندگی منهدم می‌شود و پیش خدا هم مسئولیم.

ضرورت صبر در ترتیب کودک

بچه‌ها که به دنیا می‌آیند، اگر ببینند پدر و مادر با هم دعوا می‌کنند، آن‌ها هم دعوایی می‌شوند. باید صبر کنید و در حضور آن‌ها داد و بیداد نکنید. اگر حرف حسابی هست به صورت خصوصی و تنهایی و به آرامی گفته شود که بچه‌ها نشنوند. اگر سر و صدا را بشنوند، یاد می‌گیرند و در آینده، آن‌ها هم با زن و بچه‌هایشان دعوا می‌کنند. پس در این موارد باید صبر کنیم.

اگر خیال کنیم که این دنیا مال ما است و فضا آزاد است و هر چقدر که می‌خواهیم داد بزنیم، نمی‌شود. باید صبر کنی و صدا را بکُشی و پایین بیاوری تا درست شود؛ إن‌شاءالله؛ و الا بچه‌ها فردا که جان می‌گیرند، از آن دعواهای بزرگ می‌کنند و باید به دادگاه بروند.

خداوند به حضرت زهرا سلام‌الله علیها فرمود که من به‌وسیله دانش و بینش، تو را از دیگر بندگانم جدا کرده و بر همه آنان برتری بخشیدم و تو را پاک و پاکیزه ساختم.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در پیامی که به زبان انگلیسی در فضای مجازی منتشر شد، عید میلاد حضرت مسیح (ع) را به مسیحیان ایران و جهان تبریک گفتند.

مهم‌ترین ویژگی فرماندهی سردار قاسم سلیمانی قاطعیت و مدیریت متمرکز ایشان بود. یعنی افرادی که با حاج قاسم کار می‌کردند به شدت از ایشان حساب می‌بردند.

فیلمی از حضور سپهبد شهید قاسم سلیمانی در مراسم تشییع پیکر مطهر ۱۲۰۰ شهید دوران دفاع مقدس در اردیبهشت سال ۱۳۸۰ منتشر شده است.

در نامه ای که سپهبد شهید قاسم سلیمانی چند ماه پیش از شهادتش برای دخترش فاطمه نوشت، آمده است: آه! مرگ خونین من! عزیز من! زیبای من! کجایی؟

به گزارش شبکه خبری یزد به نقل از تسنیم،  بازیگری صاحب‌نام، کاربلد و پرآوازه است؛ تئاتری‌ها به نامش می‌رسند تعظیم می‌کنند و تلویزیونی‌ها هنوز او را به “پهلوان جواد” سریال پرمخاطبِ تلویزیون و سکانس‌های طلایی “مسلم بن عوسجه” سریال “مختارنامه” می‌شناسند. بازیگری که سال 1327 در شهر کازرون به‌دنیا آمده و  فارغ‌التحصیل کارشناسی بازیگری و کارگردانی نمایش از دانشکده هنرهای دراماتیک است. او علاوه بر بازیگری، به عنوان کارگردان نمایش، مدرس، پژوهشگر، نویسنده، چهره‌پرداز و طراح صحنه و لباس سابقه فعالیت دارد.

حمید مظفری نام آشنایی است که علاوه بر «پهلوانان نمی‌میرند» (1376)، در مجموعه‌هایی چون «فردا دیر است» (1377–1376)، «مختارنامه» (1388) و «چه کسی به سرهنگ شلیک کرد» (1384) و تله‌فیلم‌ها و تله‌تئاترهایی همچون «تهیدستان»، «تله موش» ، «معمای یک قتل»، «صبح سبز»، «طعم باران» و «ترم زمستانی» به نقش‌آفرینی پرداخته‌ است.

حمید مظفری نشان درجه یک هنری را از شورای عالی ارزشیابی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دارد. از افتخارات این هنرمند، می‌توان به دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش مرد برای نمایش «نوای اسرارآمیز» از بیست و پنجمین جشنواره تئاتر فجر اشاره کرد. او در جریان گپ و گفت با خبرنگار تسنیم هم با یادی از مرحوم جمشید مشایخی، نگاهی به سریال  “پهلوانان نمی‌میرند” و چرایی ماندگاری این اثر داشت.

مجموعه‌ای تلویزیونی به کارگردانی حسن فتحی که سال 1376 ساخته شد و آن زمان از شبکه 2 سیما روی آنتن رفت.  این سریال، داستانی در زمان قاجار را روایت می‌کند. در شهر تهران پهلوانان ورزش باستانی مورد اعتماد و احترام همه مردم بودند و در شرایط ظلم حکومت به مردمان، از آنان دستگیری می‌کردند. در آن زمان و در روایتی تاریخی، پهلوان خلیل، مردی مؤمن و مهربان که سایر پهلوانان تهران آرزوی رسیدن به مرتبه و موقعیت او را داشتند؛ به قتل می‌رسد. با مرگ پهلوان خلیل، مردم شهر غرق در ماتم و تحیر شدند.

حمید مظفری نقش پهلوان جواد را در این سریال ایفا کرد و بسیار مورد توجه قرار گرفت.

نمایی از سریال “پهلوانان نمی‌میرند”

از تلویزیون دلگیرم

با او لحظاتی به گفت‌وگو نشستیم که صحبت‌های قابل تأملی داشت و از دلایل غیبتش در دنیای تصویر پرده برداشت. مشروح این مصاحبه را در ادامه بخوانید:

* وقتی از او می‌پرسم چرا نیستید (لبخندی می‌زند) و می‌گوید: این روزها همه به نوعی نیست شده‌ایم، در مورد بنده هم بیش از 10 سال است که من و تلویزیون با هم کاری نداریم. آخرین بار نمایش “اتللو” را روی صحنه تئاتر بردم و کاری به نام “چشم و چراغ” را هم برای تلویزیون کار کردم که قرار بود از شبکه‌های ملی پخش شود اما غیرمتعهدانه فقط از شبکه‌های استانی پخش کردند. 

حمید مظفری درباره این سریال که آغاز دلخوری‌ها و دلگیری‌هایش از تلویزیون بود، گفت: موقع انعقاد قرارداد، شرط گذاشتم به شرط آنکه از شبکه‌های سراسری پخش شود من در این سریال خواهم بود. به من گفتند قرار است از شبکه یک پخش شود!  گفتم‌ همین را  در قرارداد قید کنید؛ تهیه‌کننده گفت: در قرارداد نمی‌آوریم اما قول می‌دهیم  به خواسته‌ات عمل کنیم؛ عمل نکردند و در نوروزی که وعده دادند از شبکه‌ یک پخش می‌شود سریال دیگری پخش شد. بعد در شبکه استانی روی آنتن رفت، من نقشی ویژه از آب درآورده ‌بودم‌: (کمدی) هنوزم دلگیرم و دیگر با تلویزیون همکاری نداشتم.

هنوز “پهلوانان نمی‌میرند” را یاد می‌کنند

وی خاطرنشان کرد: مدت زیادی است که نمی‌توان سریال‌ها و آثار دیگر تلویزیون را تحمل کرد دست کم من نمی‌توانم‌ چون از اندیشه و تفکرِ والا تهی است. دیگر آن دوران طلایی دهه 1360 و 1370 تکرار نمی‌شود که یکی از آن کارهای خوب،  یعنی “پهلوانان نمی‌میرند” را بازی کردم‌… هنوز هم مردم یادش می‌کنند. یا در دوران رونقِ تله تئاتر تلویزیونی، در چند اثر: مدالی برای ویلی، تهیدستان، “تله موش” و “معمای یک قتل” که آن‌ها هم به یاد مخاطب می‌افتد، حضور داشتم.

این بازیگر پیشکسوت  تئاتر و تلویزیون درباره بازتاب‌های کارهایش در میان مردم، گفت: وقتی به کوچه و خیابان می‌رویم خیلی عجیب است که بعد از این همه سال، مردم یادشان نرفته و مرا به یاد می‌‌آورند و گله دارند که چرا دیگر کاری نمی‌کنم. گروهی با “پهلوانان نمی‌میرند” که تعدادشان زیاد است، گروهی هم با تله تئاتر “تله موش” و گروهی هم “معمای یک قتل”.

بیشتر عکس‌اند تا بازیگر!

وی در خصوص چرایی ادامه ندادن با تلویزیون افزود: احساس‌می‌کنم سال‌ها است‌ دیگر تولیدِ آثاری که‌ بتواند نگاهِ اهل نقد و نظر را جلب کند در دستورِ کار ندارد؛ از اصل، رویکردِ این رسانه به طور کل دگرگون شده است، من دیگر در تلویزیون کاری که با استانداردهایِ‌ درام‌نویسی، کارگردانی و بازیگریِ‌ درست منطبق باشد، خیلی‌‌خیلی کم می‌بینم؛ آخر، کاری که تهیه‌کننده، هرکسی را که عشقِ شهرت از طریقِ دیده شدن در قابِ تلویزیون است و حتی برای این خودنمایی پول هم می‌دهند و به تولید تحمیل‌شان می‌کنند، می‌آورد، کجایش دیدن دارد؛ برخی از به اصطلاح “لانسه” شده‌ها هم در واقع برای دوربین “عکس”‌اند تا بازیگر. البته ایرادی به آن‌ها وارد نیست، ایراد به آن‌هایی وارد است که تولید را مسخره کرده و به بازی گرفته‌اند.

ماجرای نپذیرفتن نقش پدرِ “ستایش”

مظفری خاطرنشان کرد: وقتی سریال “ستایش” پیشنهاد شد رد کردم، قرار بود نقش پدر ستایش را بازی کنم که بعدها همکار و دوستم محمود عزیزی گرامی این نقش را بازی کرد. فیلمنامه را که خواندم متوجه شدم چه‌قدر از کلیشه‌ها و عناصرِ فیلم‌فارسی در آن دیده می‌شود. وقتی که با مدیرِ تولید تماس گرفتم و خواستم شماره‌ نویسنده را که خانم “مونا انوری‌زاده” قیدشده بود بدهند تا در خصوصِ این کلیشه‌ها صحبت کنم، با افتخار  نامِ فیلمنامه‌نویسِ کهنه‌کاری را که پیش‌ از انقلاب شهرت فراوانی در سینمای فارسی داشت، آورد، خب همه‌چیز دستگیرم شد. 

روند ضعیفی که با “ستایش” شروع شد

بازیگر سریال‌های ماندگار تلویزیون خاطرنشان کرد: به نظرمن تلویزیون از آنجا در مسیر تولید سریال‌هایی افتاد که واقعاً واجد ارزش نیستند. یعنی چیز دندان‌گیری برای مخاطب ندارد  و در جهت تعالی فرهنگ گامی برنمی‌دارد. از “ستایش”، روند ضعیف فیلمنامه‌نویسی و کارهای ضعیف آغاز شد در واقع دیگر کسی به درام‌سازیِ درست توجه نمی‌کند و بر مدار استاندارهای درست درام، پیش نمی‌رود.

درام چه زمانی درست اتفاق می‌افتد؟

وی درباره استعدادهای نوینی که به دنیای بازیگری اضافه شده‌اند اشاره کرد و گفت: در میانِ این سیاهی‌های عدم توجه به اندیشه و تفکر در سریال‌سازی و فیلم‌سازی و حتی وجود تازه‌واردهایی که با سفارش و توصیه آمده‌اند، استعدادهای بزرگ نوینی هم حضور پیدا کرده‌اند که واقعاً بسیار با استعدادند و کارهای خوبی هم از خود نشان داده‌اند. اما درام در حالی درست اتفاق می‌افتد که فیلمنامه درست باشد، کارگردان هم‌جوهره و عنصر درام را به خوبی و به کمال‌ بشناسد و بازیگران هم باید چگونگیِ‌خلق شخصیت‌های نقش‌های محول شده به آن‌ها را بدانند.

دیالوگ‌های غلطِ بازیگران و بی‌توجهی کارگردان‌ها

مظفری با اشاره به ادای غلط دیالوگ‌ها توسط بازیگران و بی‌توجهی و بی‌دقتی کارگردان‌ها افزود: اغلب، بازی‌هایی می‌بینم که به هیچ‌وجه گزارشِ درستی از نقش و شخصیت نمی‌دهند، عباراتی که به عنوانِ دیالوگ بیان می‌کنند نافهمیده وغلط‌ است و اینجا است که مثلاً کارگردان، همان‌ها را می‌پذیرد و ثبت و ضبط می‌کند: آخر برادرِ من تو چه کارگردانی هستی که  بازیگرانت دیالوگ را نفهمیده‌اند، همین‌طوری بلغور می‌کند و تو این را نمی‌فهمی؟؟؟

برخی به دنبال خودنمایی در صحنه مجازی‌اند

بازیگر سریال “پهلوانان نمی‌میرند” در پاسخ به اینکه چرا حضور برخی از کاربلدهای سینما، تئاتر و تلویزیون به خصوص خودش کمرنگ شده است، گفت: این پرسش را باید از آن‌هایی داشته باشید که سررشته امور را به‌دست دارند و  کسانی را انتخاب می‌کنند که به‌جای خودنمایی در صحنه واقعی، به دنبال خودنمایی در صحنه مجازی‌اند. در واقع آن‌ها الگو نمی‌شوند، الگوی‌شان می‌کنند. در صورتی که هنرمند باید خودش را با کارهای‌ ‌خلاق و از نگاهِ اهلِ نقد و نظر پذیرفته‌شده به اثبات برساند.

سریال مختارنامه و نقش مسلم بن عوسجه

سریال “زیرخاکی” را خوب دیدم

مظفری با بیان اینکه بعد از سال‌های سال، در ماه رمضان امسال دیدم که سریالی پخش می‌شود که همه عناصر ساخت یک کمدی‌ به قاعده و پذیرفتنی‌ شامل فیلمنامه و قصه‌ درست و خوب،کارگردانی و تدوینِ  خلاق و ارزشمند، بازی‌های درخشان، در خود داشت و آن، سریال “زیر خاکی” بود، توضیح داد: بعد از سال‌های سال، دیدم کاری از تلویزیون پخش می‌شود که همه عنصر درام و کمدی موقعیت را درست اجرا کرده و آن سریال “زیرخاکی” بود. بازی‌ها کاملاً خلاقانه و خوب پیش رفته و رو به گسترش بود. باید برای مردم کارهایی تولید شود که تحسین‌شان کنیم. من به همسر خانم ژاله صامتی (که در این سریال نقش بازجو داشتند) پیغام دادم تا تحسین مرا به ایشان ابلاغ کنند،  همه عناصر کنار هم به درستی و خوبی قرار گرفته و کار خوبی از آب درآمده است. بقیه سریال‌ها هم تلاش کنند کار خوب و همطرازی ارائه دهند تا از دهه‌های گذشته عقب نمانند.

نقش “مسلم بن عوسجه” می‌توانست بیشتر باشد

او درباره نقش “مسلم بن عوسجه” سریال “مختارنامه” گفت: این نقش را دوست داشتم اما فکر می‌کنم پتانسیل و ظرفیت پرداختِ بیشتر داشت. برای اینکه مسلم بن عوسجه و حبیب بن مظاهر اولین کسانی‌اند که در ماجرای کوفه، خودشان را به امام حسین(ع) می‌رسانند و اولین شهدای کربلایند؛ کارگردان می‌توانست با پرداختن جزئی‌تر به داستان‌های مربوط به این کاراکتر، قدری مخاطب را با این شخصیت بیشتر آشنا کند. از طرفی من سریال امام علی(ع) را به لحاظ رعایت همه عناصر درام از “مختارنامه” موفق‌تر می‌دانم.

نقش‌هایی که نشد؛ از امیرکبیر تا ملاصدار

مظفری در خصوص شخصیت‌هایی که مورد علاقه‌اش است و می‌خواست آن‌ها را بازی کند و به هر دلیلی نشده، تأکید کرد: زمانی که سریال “امیرکبیر” را می‌ساختند هادی مرزبان به اداره تئاتر آمد و به من گفت حمید قرار است در این سریال، نقش امیرکبیر را بازی کنی! منتظر باش هفته بعد خبرت می‌کنیم؛ هنوز هفته بعد نیامده است! دلم می‌خواست این نقش را بازی کنم و این فرصت به هر طریقی داده نشد. آقای حسن فتحی بزرگ‌، طبقِ روال، فیلمنامه‌های‌ خود را برایم می‌فرستادند تا ما هم گامی هرچند کوچک‌ در بهبود آن برداریم ، در سریال “روشن‌تر از خاموشی”، فیلمنامه را به من دادند، قهرمان داستان ملاصدرای شیرازی بود. این‌ شخص چهار مقطع زندگی داشت؛ نوجوانی، جوانی، میانسالی و پختگی. به ایشان  گفتم: از میانسالی به بعد را به من بسپار که‌خب، به دلخواه خودشان عمل کردند. لهجه‌ شیرازی تقلیدکردن غیرممکن است  و این را گوشزد کردم، باز هم نشد. البته نقش میرداماد را به من پیشنهاد کردند که نپذیرفتم و استادم‌ علی نصیریان این نقش را ایفا کردند.

نقش یهودی “مدار صفر درجه” هم قسمتم نشد

وی خاطرنشان کرد: در سریال “مدار صفر درجه” متنی را به من دادند و واقعاً حسن فتحی را ستایش کردم که فیلمنامه خوبی داشت. البته که آن فیلمنامه همان‌طور که من خواندم اجرا نشد. نقشی که قرار بود بازی کنم نقش یهودی بود که ایشان گفتند “سازمان” خواسته‌اند این نقش را یک خارجی “باید” بازی کند که البته آقای بشکوفه (تهیه‌کننده) به‌ظاهر بی‌خبر بود و بالأخره  یک خارجی‌ هم‌ آن را (که‌ در داستان، تغییر داده شده بود) بازی کرد و البته فیلمنامه هم همانی نبود که من خوانده‌ بودم.

بازیگر سریال‌های ماندگار تلویزیون در خصوص بازگشت به دنیای تصویر گفت: اگر تمام استانداردهایی که به آن اشاره کردم اتفاق بیفتد برمی‌گردم؛ البته موقعیت فعلی‌ام ایجاب نمی‌کند برخی از کارهای گذشته که نیاز به آمادگی جسمانی خوبی داشت، را بازی کنم. من این روزها در لاهیجان، بیشتر پژوهش می‌کنم؛ کارگاه بازیگری داشتم که انجمن نمایش لاهیجان برگزارکننده آن بود و از حمایت اداره فرهنگ‌ و ارشاد لاهیجان‌ و مدیرکل وقت اداره‌کل هنرهای ‌نمایشی ‌یعنی آقایِ شهرام کرمی، برخوردار بود اما کرونا این فعالیت را هم متوقف کرد.

مشکل تلویزیون فقط سریال‌سازی نیست

وی در خصوص اینکه تلویزیون چه کار کند که بتواند مخاطبانش را حفظ کند، تأکید کرد: تلویزیون در این خصوص، مثل  اپلیکیشنی که رویِ یک سیستم ایراد دارد و باید پاک و دوباره نصب شود، عمل کند. متأسفانه برخی از صحبت‌ها هم قابل تأمل است که رئیس صداوسیما می‌گویند 90 درصد مردم شبکه‌ها را می‌بینند. یا واقعاً ایشان نمی‌دانند و یا گزارش غلط به ایشان می‌دهند.

مظفری افزود: مشکل تلویزیون فقط سریال‌سازی نیست اما در بحث تولید آثار نمایشی، علاوه بر توجه به نویسندگان، باید نظارت‌ها دقیق‌تر شود. چرا به هر کاری مجوز می‌دهند‌ که ساخته و نمایش داده شود؟  باید نویسندگان، کارگردانان و هنرمندان این عرصه، صلاحیتشان از طریقِ مجاریِ هنری-صنفی‌ به تائید رسیده باشد.

بازیگری را می‌بینم که بازیگر نیست اما نقش محوری دارد

او در پایان تأکید کرد: من بازیگری را می‌بینم در بسیاری از کارها حضور دارد که بازیگر نیست و اتفاقاً به او نقش محوری هم می‌دهند. دیالوگ و گفت‌وگویی دیدم که معنا ندارد و درست ادا نمی‌شود. مخاطب هم دستش بسته‌ و مجبور است فقط نگاه کند. موقعی که مردم هنوز به سریالی مثل “پهلوانان نمی‌میرند” علاقه‌مندی نشان می‌دهند یعنی آن چهارچوب‌هایِ هنری و فرهنگی را می‌پسندند.

به گزارش شبکه خبری یزد به نقل از تسنیم، هرچند ادبیات پایداری در ایران سابقه طولانی دارد، اما این گونه ادبی پس از پیروزی انقلاب اسلامی رنگ دیگری به خود گرفت و توانست به عنوان یکی از گونه‌های اصلی در گستره ادبیات انقلاب خود را معرفی کند. شمار چشم‌گیر آثاری که طی سال‌های گذشته در این قلمرو منتشر شده از یک سو و توجه نویسندگان به موضوعات جدید و ورود به فضاهای نو از سوی دیگر سبب شد تا این گونه ادبی در چند سال اخیر حرف زیادی برای مخاطبان فارسی‌زبان داشته باشد. با وجود این، به نظر می‌رسد ادبیات پایداری از خلأهای مختلفی رنج می‌برد؛ از کم‌توجهی داستان‌نویسان گرفته تا جای خالی نقد و نظریه در این حوزه.

پس از پیروزی انقلاب نهادها و مجموعه‌های مختلفی تلاش کرده‌اند با تمرکز بر حوزه ادبیات پایداری، به تولید اثر در این زمینه بپردازند. هرچند خروجی این تلاش‌ها در سال‌های گذشته انتشار آثار درخشان و ماندگاری بود که توانست نسل جدید و جوان را به سمت خود جلب کند، اما به نظر می‌رسد جزیره‌ای عمل کردن این نهادها گاه منجر به انجام کارهای موازی و تکراری شده است.

هفته گذشته خبری مبنی بر راه‌اندازی اندیشکده ادبیات پایداری با مدیریت محمدرضا سنگری، استاد دانشگاه و از پژوهشگران صاحب‌نام در عرصه ادبیات پایداری، در حوزه هنری منتشر شد. حوزه هنری که در یک دهه گذشته بیشترین تمرکز خود را بر تولید آثار با رنگ و بوی دفاع مقدس گذاشته و بخش‌های مختلفی از آن به تولید اثر در این زمینه می‌پردازند، حالا قصد دارد به صورت جدی وارد مباحث پژوهشی در این زمینه شود. امری که می‌توان آن را به فال نیک گرفت و امیدوار بود که نهادی انقلابی مانند حوزه هنری که پیش از این صدای شاعران و نویسندگان انقلاب بود و در یک دهه گذشته، حامی آثار دفاع مقدس، در سال‌های آینده بر جریان پژوهشی ادبیات پایداری نیز تأثیرگذار عمل کند.

خبرگزاری تسنیم به مناسبت راه‌اندازی اندیشکده ادبیات پایداری با سنگری به گفت‌وگو پرداخت. این استاد دانشگاه معتقد است که ادبیات پایداری اعم از ادبیات انقلاب و دفاع مقدس، در برخی از بخش‌ها مانند خاطره‌نویسی فربه است و در برخی از بخش‌ها مانند ادبیات داستانی کم‌جان. به گفته او؛ اندیشکده ادبیات پایداری قصد دارد در چهار گروه مایه اعتلای بیشتر این حوزه شود. به گفته سنگری؛ پرداختن به نظریه، تهیه منابع درسی و پژوهشی در این حوزه و تلاش برای رساندن صدای آثار ادبیات پایداری به گوش جهانیان از جمله محورهای اصلی کار اندیشکده است. گفت‌وگوی تسنیم با این استاد دانشگاه را می‌توانید در ادامه بخوانید:

*تسنیم: بخش‌های مختلفی در حوزه هنری در حوزه ادبیات پایداری مشغول فعالیت است. اخیراً خبر راه‌اندازی اندیشکده ادبیات پایداری به مدیریت شما در حوزه هنری منتشر شده است. اندیشکده دقیقاً قصد دارد چه کاری انجام دهد؟ تفاوت کار اندیشکده با دیگر بخش‌ها در چیست؟

درست است هم در حوزه و هم در دیگر مراکز در زمینه ادبیات انقلاب اسلامی، ادبیات دفاع مقدس و ادبیات مقاومت فعالیت و کار می‌کند، اما با وجود این جای خالی طرح و بررسی برخی از مسائل همچنان احساس می‌شود. همین موضوع زمینه‌ساز راه‌اندازی اندیشکده ادبیات پایداری در حوزه هنری شد.

اندیشکده بحث سیاست‌گذاری، ساماندهی، آفرینش و پژوهش در حوزه ادبیات پایداری را پیگیری می‌کند. در حال حاضر رشته ادبیات پایداری در 44 دانشگاه کشور دایر شده اما هنوز برای دروس این واحدهای درسی، تولید روشن و مشخصی رخ نداده است. این یکی از کارهایی است که اندیشکده می‌تواند عهده‌دار آن باشد. بردن ادبیات دفاع مقدس و ادبیات انقلاب به فضاهای دانشگاهی و بهره‌گیری از توانایی‌های دانشگاه‌ها برای تولید آثار فاخر در زمینه ادبیات پایداری یکی دیگر از مسائلی است که هیچ‌جا عهده‌دار آن نیست و اندیشکده به آن خواهد پرداخت.

بخشی از میراث دفاع مقدس در آستانه نابودی

نکته دیگری که اندیشکده به آن می‌پردازد، بحث رصد و آسیب‌شناسی نظام‌های آموزشی است. مثلاً ما در نظام آموزشی آموزش و پرورش الآن چه وضعیتی در حوزه ادبیات پایداری، ادبیات دفاع مقدس و انقلاب اسلامی داریم؟ تصویر روشنی در این زمینه فراروی ما قرار ندارد. همین وضعیت در دانشگاه‌های ما نیز جاری است. مجموعه‌های مختلفی در حال حاضر در این زمینه کار می‌کنند، اما ارتباطی با یکدیگر ندارند؛ در نتیجه کارهای موازی زیادی صورت می‌گیرد. اندیشکده تلاش دارد این خلأ را پر کرده و نقش هدایتی در این زمینه داشته باشد تا این حوزه‌ها همدیگر را بیابند و یاری‌گر همدیگر باشند.

در کنار این مسئله، برخی از حوزه‌ها را داریم که کار جدی در آنها صورت نگرفته است؛ از سوی دیگر بعضی از بخش‌ها را داریم که به شدت فربه شده‌اند و کار بسیاری در این زمینه‌ها صورت گرفته است. به عنوان نمونه، در بخش خاطره‌نویسی چند هزار جلد کتاب منتشر شده است، اما بعضی از حوزه‌ها مانند ادبیات داستانی، زندگی‌نامه‌نویسی و … آثار کمی منتشر شده است. بعضی از حوزه‌ها هم هستند که اصلاً به آنها توجهی نشده است؛ به عنوان نمونه کوتاهه‌نگاری‌ها، سنگرنوشته‌ها، مزار سروده‌ها و … .

*تسنیم: البته در چند سال گذشته با اجرای طرح‌هایی مانند همانندسازی قبور شهدا برخی از این آثار هم در معرض آسیب قرار گرفته‌اند.

بله؛ در طرح‌هایی مانند همسان‌سازی مزارها سبب شد تا بخشی از آثار دوره دفاع مقدس از بین رود. مثلاً شهیدی وصیت کرده است که روی مزار من با سر انگشت بنویسید: پر کاهی تقدیم آستان الهی. تأکید کرده بود که با سر انگشت؛ امروز این را برداشته‌اند و مزارهای شبیه هم را جایگزین آنها کرده‌اند. در نتیجه بخشی از میراث و فرهنگ دفاع مقدس در آستانه گم شدن است. با توجه به ضرورت حفظ سنگرنوشته‌ها، میثاق‌نامه‌ها و … یکی از محورهای کار اندیشکده پرداختن به این موضوعات در نظر گرفته شده است.

مسئله دیگری که مشغول آن هستیم، بحث تعیین اولویت‌های پژوهشی و پروژه‌های تدوینی و تألیفی است. مشخص کنیم که چه حوزه‌هایی در حال حاضر نیاز و ضرورت در بخش پژوهش است و چه بخش‌هایی خالی مانده و باید روی آن کار شود. ما این موضوعات را مشخص و با پژوهشگران و نویسندگان طرح می‌کنیم.

بحث حمایت از پژوهش‌ها و طرح‌های علمی از دیگر رویکردهایی است که اندیشکده به آن توجه نشان خواهد داد. رساله‌های دکتری متعدد در این زمینه کار شده و پایان‌نامه‌هایی در این رابطه نوشته شده است، اما حمایت جدی و روشنی از این کارها صورت نمی‌گیرد. منظورم از حمایت صرفاً مالی نیست، بلکه حمایت معنوی و علمی را مد نظر داریم. اینکه در امر پژوهش به دانشجو و محقق کمک کنیم. برگزاری نشست و سمینار، همکاری با نهادها و مجموعه‌های مختلف در جهت شناسایی آسیب‌ها و ارتقای ادبیات پایداری از دیگر بخش‌هایی است که در نظر داریم در اندیشکده به آنها بپردازیم.

ارتباط جهانی از دیگر محورهای کار اندیشکده خواهد بود. تجربه‌های جهانی را در این زمینه هم جذب کنیم و هم ادبیات پایداری ایران را به جهان معرفی کنیم تا دیگران دریابند که در ایران چه رخ داده است.

*تسنیم: به نظر می‌رسد که ما در حوزه نقد و نظریه در ادبیات پایداری با مشکل مواجه هستیم. بسیاری از دانشجویانی که قصد دارند در این زمینه فعالیت کنند و موضوع پایان‌نامه‌های خود را در این رابطه انتخاب کرده‌اند، بعضاً با مشکل کمبود منابع مواجه می‌شوند.

اتفاقاً یکی از اقدامات اصلی که در نظر گرفته‌ایم، رسیدن به نظریه ادبی در قلمرو ادبیات پایداری، ادبیات دفاع مقدس و ادبیات انقلاب اسلامی است. این مسئله مهمی است، الآن هم شروع کرده‌ایم. قرار است در این زمینه چهار گروه تخصصی داشته باشیم؛ نخست ادبیات مقاومت بین‌الملل است که هدف آن ارتباط با ادبیات بیداری جهانی است. گروه دیگر، ادبیات دفاع مقدس است. ادبیات انقلاب اسلامی و مطالعات بین‌رشته‌ای دو گروه دیگر است. در بخش مطالعات بین‌رشته‌ای تلاش داریم نسبت ادبیات با دیگر رشته‌ها مانند هنر، موسیقی و … را بررسی کنیم. به عنوان نمونه، ما در حوزه ادبیات انقلاب، سرودها و نوحه‌های متعددی داریم که روی آنها هنوز کاری انجام نشده است.

برای به سرانجام رساندن این هدف، از توانمندی دانشگاه‌ها بهره خواهیم برد. اساتید و پژوهشگران در این رابطه دعوت خواهند شد. منابع لازم برای این موارد باید تدوین شود که در این بخش از توانمندی اساتیدی که در حال حاضر مشغول تدریس در دانشگاه‌ها هستند، استفاده خواهد شد. همچنین از توانایی دانشجویانی که در این رابطه فعالیت کرده‌اند نیز از دیگر کارهایی است که در نظر گرفته‌ایم. در حال حاضر قصد شناسایی اساتید و پژوهشگران در این زمینه را داریم و داریم بانک اطلاعاتی در این رابطه تهیه می‌کنیم.

*تسنیم: اشاره کردید که یکی از هدف‌های در نظر گرفته شده برای اندیشکده، بحث ترجمه آثار و معرفی کتاب‌ها به خارج از ایران است. در این سال‌ها کتاب‌هایی بوده که از فارسی به دیگر زبان‌ها ترجمه شده است؛ کتاب‌هایی که عموماً مقبولیت عام در ایران داشته‌اند و پرمخاطب بودند. اما عرضه آنها در خارج از کشور چندان با استقبال مواجه نشد. یعنی انتظارها به جهت جذب مخاطب برآورده نشد. فکر می‌کنید اصلی‌ترین دلیل و نقصی که در این روند ترجمه وجود داشته، چه بود؟

بیشترین کارهای ترجمه شده در بخش ادبیات داستانی صورت گرفت. پل اسپراکمن، مترجم انگلیسی‌زبان، چند کار مانند «فال خون» از داوود غفارزادگان، «شطرنج با ماشین قیامت» از حبیب احمدزاده، «سفر به گرای 270 درجه» از احمد دهقان و … را ترجمه کرد. بعدها کتاب خاطرات مانند «دا» نیز ترجمه شد. برخی از کارها نیز به دلیل همسانی با کشورهای مجاور به زبان‌هایی مانند اردو برگردانده و چاپ شد. اما مسئله اینجاست که ما مراوده ادبی با جهان کم داریم.

مراوده ادبی چندانی با جهان نداریم

باید چهره‌های شاخص جهانی را به ایران دعوت کنیم. این پل‌های ارتباطی متأسفانه وجود ندارد. باید صاحب‌نظران با کارهای ادبی ما آشنا شوند و کار ترجمه را برعهده بگیرند. نه اینکه ما خودمان کار ترجمه را انجام دهیم؛ در این صورت شعاع ترجمه بسیار محدود و اندک خواهد بود. ما نیازمند این ارتباط‌ها هستیم. اندیشکده تلاش دارد که در این زمینه کارهایی انجام دهد.

*تسنیم: امیدواریم که در این طرح‌ها خود نویسندگان آثار نیز دخیل باشند. چون گلایه و انتقاد از سوی نویسندگان مبنی بر اینکه در روند کارهایی مانند ترجمه و … کنار گذاشته می‌شوند، بسیار زیاد است.

بله، درست است.

*تسنیم: آقای دکتر شما سال‌ها است که در حوزه ادبیات پایداری مشغول پژوهش و تدریس هستید. بسیاری از پایان‌نامه‌های دانشگاهی با کمک شما به سرانجام رسیده است. با توجه به این سابقه حضور، فکر می‌کنید بزرگترین آسیبی که ادبیات پایداری ما را تهدید می‌کند، چیست؟

در این حوزه‌ها ما چند مشکل داریم؛ نخست آنکه حمایت‌های لازم از نویسندگان کمتر صورت گرفته است. مثلاً در برخی از کشورها بگویید من نویسنده‌ام، می‌گویند خب اوضاع اقتصادی تو خیلی خوب است! این در حالی است که ما در ایران با چنین امری مواجه نیستیم. نویسنده‌ای را نمی‌شناسم که با نویسندگی ممر معاش داشته باشد و زندگی‌اش را از این طریق تأمین کند.

نویسنده‌ای را نمی‌شناسم که با نویسندگی ممر درآمد داشته باشد

اگر بخواهم یک کار جدی و اساسی کنم، نیازمند کار یکی دو ساله در آن حوزه است. نویسنده باید تمام تمرکز خود را روی کارش بگذارد. مثلاً برای نوشتن یک رمان خوب در حوزه ادبیات دفاع مقدس، ممکن است به روزها کار و مطالعه و گفت‌وگو با رزمندگان نیازمند باشد. وقتی سیده اعظم حسینی می‌خواست کتاب «دا» را بنویسد، هزار ساعت با راوی کتاب، سیده زهرا حسینی، گفت‌وگو کرد و نوار کاست ضبط کرد. نویسنده راوی را به منطقه برد تا با تداعی خاطرات، بتواند کتابش را تکمیل کند. به نظرتان نویسنده چقدر زمان برای جمع‌آوری و نوشتن این اطلاعات صرف کرده است؟ این کار دو تا سه سال زمان می‌برد. خب نویسنده باید در این مدت زندگی خود را چگونه تأمین کند؟

افراط و تفریط‌ها در ادبیات دفاع مقدس

نکته دوم این است که حاشیه‌روی‌هایی است که ما در حوزه ادبیات پایداری دچار آن هستیم. افراط و تفریط‌هایی که تحت تأثیر فضای سیاسی با آن مواجه هستیم. گاهی افرادی مبالغه و اسطوره‌سازی در ادبیات دفاع مقدس کردند. بعد از مدتی، یک عده دیگر آمدند و گفتند ما باید واقعیت‌های جنگ را بگوییم، اما چشمشان به سمت تلخی‌های جنگ بود. این روند نیز نقد و نظرهایی را برانگیخت و باعث برخوردهایی بین نویسندگان شد. این افراط و تفریط‌ها را ما در حوزه نویسندگی داریم.